XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
(...) egiazkotzat izan dituen printzipioen azterketa hertsiaren bide neketsutik jo baino.
Badira izen handiko batzuk, lerro finituak puska-kopuru infinituan zatika daitezkeela sostengatzeaz nahikotu barik, urrunago joan direnak zera mantenduz, infinitesimal horietako bakoitza ere mugagabeko puska edo bigarren mailako infinitesimal kopuruan dela azpizatikagarria eta horrela
Hauek, diot, infinitesimalen infinitesimalen infinitesimalak daudela, azkenera inoiz heldu barik, baieztatzen dute.
Eta horrela, berauen arabera, hatzbetek ez dauka soilik zatikopuru infinitua, baizik eta mugagabeko zati-kopuruaren mugagabeko zati-kopuruaren
Beste batzuek sostengatzen dute lehenengo mailatik beherako infinitesimalak ez direla ezertxo ere, zeren arrazoiz uste baitute absurdua dela iruditzea badela hedaduraren kantitate positibo edo zati bat, mugagabeki biderkatua izanda ere, beti berdindu dezakeena emandako hedadurarik txikiena.
Eta, bestalde, ez dirudi absurdutasun txikiagokoa pentsatzea erro positibo erreal baten karratua, kuboa edo beste potentzia positibo bat ez dela ezer berez, hauxe delarik lehen mailako infinitesimalak onartzen dituztenek sostengatu beharra dutena, hurrengo azpimailak ukatzean.
Baina esango zaigu, doktrina hau ezartzen bada, geometriaren oinarri-oinarrien deuseztapena ekarriko duela eta zientzia hori hain garaiera harrigarrira jaso duten gizon handi horiek gazteluak airean eraikitzen ari izan direla.